Aenea’s world.
november 22, 2007
Mijn dochter, ze blijft een bron van sensorgevoelige dilemma’s. In de zin van een vorige blogpost waardoor ik vaak niet weet of een foto goed genoeg is omdat het, een cliché uitentreure, om je eigen kind gaat. Maar ik geef niet op! Jullie krijgen nog een paar foto’s in de maag gesplitst…
Zelfs op het potje (jawel, potjestraining) nog het hoogste woord…
6 reacties
leave one →
Ake van der Velden 
Nou ik vind dat je er gewoon mee door moet gaan hoor, zolang jij er zelf niet genoeg van krijgt! Je plaatst foto’s omdat jij die wil plaatsen en niet voor iemand anders.
Ik vind de eerste heel erg mooi geworden in zijn totaal
Ake, ik vind persoonlijk de eerste erg geslaagd, zowel de foto als de nabewerking !
Keep em comming 🙂
Ik vind de eerste ook de mooiste, al heb ik wat moeite met de kleuren. Ze zijn zo flets dat het bijna monotoon wordt. En dan is het misschien beter om het volledig om te zetten naar zwart-wit.
Goh, Karel, ik ga momenteel door een zware desaturatie-fase 😉
Merci, Pieter!
De eerste is voor mij ook de meest sprekende, die desaturatie vind ik best geslaagd. ‘k Denk dat ik dat verkies boven zwartwit.
Bij de tweede vind ik de silhouet van de persoon in de voorgrond een beetje ongelukkig, misschien niet iets te weinig om goed te zien wat het is en iets te veel als je het als 3D element wil gebruiken.
In de maag gesplitst …? ‘k vind het best lekker!
’n Prachtige dochter, dat is zeker. Dat je twijfelt over hoe je haar in beeld hebt gebracht: nou, dat is voor een moeder altijd niet goed genoeg! Maar voor mij zijn alledrie mooie portretjes waar ze zelf wat later zeker tevreden mee zal zijn.